Hz. Ali’nin zamanında üç kişi bir gencin yakasından tutup getirdiler. Dediler ki; Ya Ali! Bu genç babamızı öldürdü. Kısas yap ve cezalandır.
İmam Ali: “Neden öldürdün?” diye sordu.
“Ben deve çobanıyım” dedi. “Develerim bunların bağındaki bir ağacın meyvelerini yedi. Babaları da bir taşla deveyi öldürdü. Ben de aynı taşla adamı öldürdüm.”
O zaman cezanı çekeceksin diye buyurdu.
Genç: Hiç olmazsa üç gün izin ver. Babamdan kalan mirası ve kardeşimi dayılarıma emanet edeyim de öyle ver cezamı.”
“Ya kaçarsan?” diye buyurdu. “Buna kefil olacak kimse var mı?” dedi Hz. Ali…
Herkes sustu..
Malik Eşter dedi ki: “Ben kefilim!”
Hz. Ali: “Eğer kaçar giderse yerine seni cezalandıracağım.”
***
Genci üç gün sonra geri dönmek şartıyla serbest bıraktılar.
Bir gün geçti. Herkes endişelendi, ya dönmezse… Yerine Malik mi cezalandırılacaktı?..
Akşama doğru genç nefes nefese koşarak geldi.
“Tamamdır kardeşimi ve mirası dayılarıma teslim ettim. Cezamı verebilirsiniz.
Hz. Ali buyurdu ki: “Kaçabilirdin, neden geldin?”
Genç dedi ki: “insanlar ARTIK VEFA KALMAMIŞ demesinler diye geldim.!”
Hz. Ali, Malik Eşter’e dönüp buyurdu: “Sen neden kefil oldun?”
Malik dedi ki: “insanlar HAYIRSEVER BİR İNSAN KALMAMIŞ demesinler diye kefil oldum..!”
Bu sahneyi gören üç adam: “Bu genci affettik.!” dediler.
Hz. Ali buyurdu ki: “Ne için affettiniz?”
Adamlar dediler ki: “insanlar ARTIK MERHAMET VE AFFETMEK KALMAMIŞ demesinler diye affettik..”